In onze serie Voyagers delen vrouwen, die bij WDB tijd en ruimte maken voor zelfontwikkeling, de inzichten, ervaringen en handelingen die een positieve impact hebben gemaakt op hun leven. Ze delen hoe dit doorwerkt in de vele rollen die ze vervullen en laten hier zien welke vrijheid en voldoening dat hen oplevert. De Allereerste Voyager story is van Marleen, member van het eerste uur van de Women Development Boutique. Marleen deelt met ons hoe ze een aantal jaar geleden opmerkte dat het presenteren aan het managementteam haar gespannen en verkrampt maakte. Deze gevoeligheid zat haar in de weg. Ze wilde zichzelf niet nog meer schrap zetten dan ze al deed en ging ermee aan de slag. Dit bracht haar op een innerlijke ontdekkingsreis.
“Door mijn reis naar binnen kreeg ik het inzicht dat ik vroeger niet geleerd heb over gevoelens te praten.”
Marleen Merx – Manager E-commerce Marketing + Sr. Brand Activation Manager
Marleen kwam 6 jaar geleden voor het eerst bij WDB binnen. Ze heeft sindsdien verschillende modules gevolgd zowel coaching als ons leiderschapsprogramma speciaal ontwikkeld voor vrouwen. In deze allereerste voyagerstory deelt ze wat destijds de aanleiding was haar persoonlijke ontdekkingsreis te starten.
Marleen: “Ik had het zelf eerst niet zo in de gaten, maar toch: diep van binnen had ik het gevoel dat er iets stokte. Mijn manager destijds herkende in mij dat ik soms passief – agressief op hem overkwam. Zelf merkte ik vooral op dat ik met verwondering kon kijken naar collega’s die met veel ontspanning en gemak een directiekamer in liepen en iets gingen regelen. Als ik zoiets moest doen, dan hikte ik er een halve dag tegen aan. Ik voelde me totaal ongemakkelijk, maar deed het dan vervolgens toch. Vervolgens stond ik fysiek heel gespannen en kwam het super onhandig mijn strot uit. Ik kreeg daarmee niet of nauwelijks voor elkaar wat ik wilde. Ik kon niet duiden wat maakte dat dat gebeurde. Ik voelde me daar heel alleen in. Ik dacht dat ik enige in de wereld was die hiermee worstelde. En ik had ook nog niet het lef om het met anderen te delen. Mijn ontwikkeling stokte hierdoor.”
Marleen is niet de enige in deze ervaring. Al dacht ze dat destijds wel.
Als we getriggerd worden door hiërarchie zijn we in eerste instantie geneigd om ons ongemak te managen. Marleen managede haar ongemak door haar angst en eenzaamheid te onderdrukken en het toch doen. Dat dit niet werkt komt paradoxaal genoeg omdat het ongemak niet als probleem zou moeten worden gezien, dat opgelost, veranderd of onderdrukt dient te worden, maar als symptoom van iets dat graag gezien en geheeld wil worden.
Marleen: “Door mijn reis naar binnen kreeg ik het inzicht dat ik vroeger niet geleerd heb over gevoelens te praten. Alhoewel ik in de basis een fijne jeugd heb gehad, ontdekte ik tot mijn verrassing dat er nog angst en verdriet uit mijn kindertijd in mij zat. Een van de herinneringen die opkwam was dat mijn vader heel liefdevol kon zijn, maar tegelijkertijd soms ook explosief uit zijn slof kon schieten. Ik weet nu dat dat voortkomt uit hoe hij is opgegroeid, maar ik realiseerde me ook dat dat destijds onrust in mij creëerde. Ik wist niet wat er echt was en wat niet en hoe ik het moest interpreteren. Ik werd er wantrouwig van. Dat wantrouwen en die oude angst werden-aangeraakt in mijn werk situaties. En daardoor de manier waarop ik ermee heb leren omgaan. Iets anders wat ik ontdekte is dat ik niet echt geleerd had hoe je een goed conflict hebt. Als er ruzies waren bij ons thuis liepen mijn ouders bij elkaar weg en spraken 3 dagen niet met elkaar. Er was een discussie, iemand ontplofte, en vervolgens werd er niet meer over gesproken. Ik heb geen voorbeeld gezien van hoe je gevoelens uit en onder woorden brengt en dat je er samen uit komt. Dat neem ik mijn ouders niet kwalijk. Zij hebben dat ook weer zo meegekregen uit hun opvoeding en jeugd, maar het te kunnen zien en erkennen heeft mij erg geholpen.
Ik zie nu dat dat maakt dat ik onbewust eigenlijk geleerd om niet heel vrij alles vanuit mijn gevoel te kunnen zeggen, vanuit het vertrouwen dat het helemaal goed is. Ik ben op eieren gaan lopen. Dat patroon heeft zich in mijn volwassen leven voortgezet. Ik ging bijv. niet in gesprek met collega’s. Ik nam hen niet in vertrouwen. Ik heb altijd heel bewust afgewogen dingen gedeeld en dingen bij me gehouden.”
Hoe vrij en vol vertrouwen we ons verhouden tot hiërarchie vindt eerder in ons leven zijn oorsprong. Wat hebben we meegemaakt? Hoe werden we welkom geheten in het leven? Hoe voelden onze ouders zich? En hoe aanwezig konden ze daardoor voor ons zijn? En dus: hoe veilig hebben we ons gevoeld om onze gevoelens, behoeften en grenzen te voelen en te delen. Hoeveel vertrouwen hebben we ontwikkeld in dat we helemaal ok zijn en het waard zijn om liefde te ontvangen? Als kind zien en ervaren we heel letterlijk wat onze ouders wel of niet doen. Als door hun handelen een behoefte en/of grens die we hebben niet gezien en vervuld/gerespecteerd wordt, dan zoeken we automatisch de schuld bij onszelf. Dat is een natuurlijk overlevingsmechanisme. Daarbij is het belangrijk te vermelden dat onze ouders altijd alles geven wat ze te geven hebben. Als ze meer hadden kunnen geven, dan hadden ze dat gedaan.
“Elke botsing is een bouwsteen om elkaar beter te leren begrijpen en snappen. Dat verrijkt onze relatie.”
Marleen: “Door in te zien wat ik zo lang onbewust had weggestopt en vooral ook door in veiligheid de oude angst en het oude verdriet te mogen doorvoelen, heb ik een diep vertrouwen gekregen in wat ik voel en denk. Op twee vlakken: aan de ene kant dat ik er niet onzeker over hoef te zijn, maar aan de andere kant dat ik niet meer bang ben om te delen. Ik heb het volste vertrouwen dat ik niet afgestraft kan worden, of dom gevonden kan worden. Het is gewoon ok. Ik ben ok. De vrijheid die ik daarin herwonnen heb uit zich in heel veel dingen. Inhoudelijk durf ik op mijn werk in meetings alles te zeggen. Ik durf mijn twijfels uit te spreken. Ik bel mensen gewoon op om even te sparren. Mijn werk gaat goed: ik word gewaardeerd, ik maak stappen. Ik werk fulltime en krijg veel energie van mijn werk. Het voelt ten opzichte van vroeger effortless.
Ik hoef niet overal over na te denken. Ik vertrouw op wie ik ben en wat ik denk/voel. Ik merk het ook in relatie tot mijn kinderen: als ik onredelijk doe en ik merk het op, dan zeg ik sorry. Maar ik heb ook de moed gevonden om heel eerlijk vriendschappen stop te zetten. Ik durf heel dicht bij mezelf te blijven. Ik hoef niet met 100 mensen om te gaan… 20 is ook prima…. Of 20 hoeft niet.. 3 is ook prima. Daardoor zijn mijn vriendschappen fijner en rijker. Ook heb ik een betere relatie met mijn partner Robin, omdat ik de zaken open gooi die open gegooid moeten worden. Ik breng onder woorden hoe ik me voel. Ik uit proactief mijn liefde. Maar ik breng het ook in als er iets niet goed gaat. We begrijpen telkens weer opnieuw en beter van elkaar waarom we reageren hoe we reageren. Wij hebben best wel eens wrijving en ruzie. Alleen al omdat we mega druk zijn en in de ochtendspits fysiek en mentaal tegen elkaar opbotsen door alles wat er moet gebeuren. Maar dat leidt niet tot verwijdering, maar tot toenadering. Elke botsing is een bouwsteen om elkaar beter te leren begrijpen en snappen. Dat verrijkt onze relatie. Dingen gaan kortom meer vanzelf, in een flow. “
Ervaar jij ergens een ongemak in en wil jij, net als Marleen, helderheid krijgen hoe eerdere ervaringen uit je leven onbewust nu nog een rol spelen? Wees welkom om je eigen proces te onderzoeken en te doorvoelen en ontdek een nieuwe vrijheid in jezelf zijn ongeacht de omstandigheden. Bijvoorbeeld met persoonlijke coaching of met ons leiderschapsprogramma. Kijk voor meer informatie over ons Leading from the Inside Out programma.
